Gary Marlowe zaczął grać na fortepianie w wieku czterech lat, stał się cudownym dzieckiem syntezatorów i cenionym "synth god", dzielił scenę z Iggy Popem i The Ramones, stał się autorem przebojów nr 1 i producentem zdobywającym złote płyty. Jest oficjalnym artystą Steinwaya i zdobył wiele międzynarodowych nagród za swoje partytury filmowe, które łączą syntezatory, fortepian, elektronikę i orkiestrę, aby stworzyć nieoczekiwane, pięknie ludzkie światy dźwiękowe. Marlowe trafił na "Everything Will Change" prawdopodobnie przez przeznaczenie. Znalazł w sieci fragment streszczenia, był całkowicie zafascynowany pomysłem, by opowiedzieć politycznie istotną historię o naszych czasach z perspektywy przyszłości i udało mu się namierzyć reżysera, który to napisał. Kiedy Marten Persiel i Gary Marlowe spotkali się po raz pierwszy, nosili niemal identyczne kapelusze i okazało się, że obaj są kochającymi naturę surferami. Wielkie uśmiechy. Przejdźmy do studia nagraniowego Ultra Violet Recording, położonego w Alpach. Z dala od szalejących tłumów, kompozytor i reżyser najpierw jeździli razem na snowboardzie, a potem stworzyli muzyczną koncepcję filmu. Jaki jest dźwięk przyszłości? Pomysł polegał na zbudowaniu świata dźwięków w oparciu o ogromną kolekcję bardzo rzadkich syntezatorów i organów elektrycznych Marlowe'a z lat 60-tych i 70-tych, aby wnieść do filmu analogowy, dziwnie znajomy element, kształtując świat, który jest nowy, odważny i futurystyczny, ale pozostaje ciepły i emocjonalny, stworzony przez ludzi. Ten ludzki element jest częścią ogólnego nawyku Marlowe a, by grać i nagrywać wszystko na żywo. Nawet reżyser był zaskoczony, gdy zobaczył go grającego ręcznie ultraszybkie sekwencje i arpeggia, które normalnie zostałyby zaprogramowane w komputerze. To radykalne posunięcie naprawdę pomogło w opowiedzeniu historii. "Lubię wykorzystywać swoje własne, osobiste wady i niedoskonałości, aby słuchacze mieli poczucie, że moją muzykę gra człowiek, a nie maszyna" - mówi kompozytor. Wybór instrumentów był kluczowy dla podniesienia ogólnego wrażenia z filmu. W filmie pojawiły się niemal mityczne organy, takie jak Farfisa Compact Duo Deluxe (używana niegdyś we wczesnym Pink Floyd) czy Philicorda, oba wyprodukowane w 1967 roku, a także ikony syntezatorów vintage, jak Minimoog, Arp Solina czy monstrualny Oberheim OB-8. Aby wspomóc narrację, Gary Marlowe zintegrował nową estetykę dźwiękową w dramaturgii muzycznej filmu, korzystając z pomocy zespołów badawczych takich producentów jak Arturia we Francji, czy Modal Electronics z Bristolu, którzy dostarczyli artyście zupełnie nowe instrumenty, aby stworzyć hipnotyzujące dźwięki, których żadna publiczność nigdy wcześniej nie słyszała. Aby zmaksymalizować jakość akustyczną, Marlowe wezwał jednego ze swoich ulubionych inżynierów miksujących, aby wspólnie sfinalizować partyturę. Hans-Martin "HM" Buff, dawniej osobisty inżynier Prince'a, ponownie dołączył do kompozytora, aby starannie zmiksować wszystkie te cudowne, delikatne lub grzmiące dźwięki w ekscytujący muzyczny krajobraz. Pejzaż kruchej przyszłości, której zdefiniowanie jest wciąż w naszych rękach.